ΗΤΤΗΜΕΝΟΣ

Ρίγος για αυτά που δεν μπορώ να δω.
Ερμητικά κλειστές οι πύλες της ενόρασης.
Μην δραπετέψω απο το κλουβί μου.
Οριστικά με ημερομηνία λήξεως.
Σε ενα άδειο σούπερ μάρκετ.

ΕΠΑΝΩ

Κατάνυξη κάτω απο τα αστέρια.
Ρωτάνε συνεχώς κάτι απλό.
Ίσως κάτι να ξέρει το σκοτάδι.
Και τυφλώνει σαν το φώς.
Ομοούσια η σιωπή τους.

ΚΥΔΩΝΙΑ

Κυδωνία. Γη ονείρων
Ύψωσες το ανάστημα σου.
Κοίμησες την θλίψη των ημερών.
Νίκησες τον αεροστεγώς κλεισμένο φόβο τους.

Όπως γλιστρώ στους υγρούς διάφανους
θόλους σου.
Συνειδητοποιώ ότι το απέραντο δεν ήταν ποτέ φυλακή.

Ο ΚΑΤΑΧΩΡΗΤΗΣ

Με αφορμή ενα αγαπημένο μας λογοτεχνικό απόσπασμα , όλοι όσοι παρακολούθησαμε ενα σεμινάριο δημιουργικής γραφής φέτος κληθήκαμε να γράψουμε ενα τελευταίο κείμενο. Ακολουθεί η προσπάθεια μου:

«Ο μόνος τρόπος να έχεις καινούργιες αισθήσεις είναι να κατασκευάσεις για σένα μια καινούργια ψυχή. Ανώφελες είναι οι προσπάθειες σου αν θέλεις να αισθανθείς άλλα πράγματα χωρίς να αισθάνεσαι με άλλο τρόπο, και να αισθάνεσαι με άλλο τρόπο χωρίς ν’ αλλάξεις ψυχή. Γιατί τα πράγματα είναι όπως εμείς τα αισθανόμαστε –πόσο καιρό άραγε το ξέρεις αυτό χωρίς να το ξέρεις;-και ο μόνος τρόπος για να έχεις καινούργια πράγματα, να αισθανθείς καινούργια πράγματα, είναι να τα αισθάνεσαι με καινούργιο τρόπο.

Άλλαξε ψυχή. Πώς; Ανακάλυψέ το.

Από την ώρα που γεννιόμαστε ως την ώρα που πεθαίνουμε αλλάζουμε ψυχή αργά, όπως και κορμί. Βρες τρόπο για να γίνεται γρήγορα αυτή η αλλαγή, όπως συμβαίνει με ορισμένες ασθένειες η αναρρώσεις, όπου το σώμα μας αλλάζει γρήγορα.»

Μπερνάρντο Σοάρες(Φερνάντο Πεσσόα), Το βιβλίο της ανησυχίας, τόμος Β, μτφ.Μαρία Παπαδήμα, εκδ.Εξάντας, Αθήνα, 2007.

Ο ΚΑΤΑΧΩΡΗΤΗΣ

Η μοναξιά μου τους τελευταίους μήνες είχε γίνει αφόρητη. Μια παράξενη μοναξιά που όμοια της δεν είχα ξανανιώσει ποτέ. Αυτή τη φορά δεν είχε την γνωστή της προέλευση. Την δυσκολία πραγματικής επικοινωνίας με τους άλλους. Ένα σύννεφο αμφιβολίας για οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί πραγματικό είχε σκεπάσει τα πάντα μέσα μου. Μέχρι πρότινος νόμιζα ότι παρόλα τα προβλήματα στις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους μπορούσα να βλέπω τον εαυτό μου σαν το έσχατο καταφύγιο. Το μοναδικό σταθερό μου στήριγμα. Μα ποιος ήταν αυτός τελικά; Ήταν ο ίδιος που πριν λίγο καιρό πίστευε ότι μια υπέροχη ερωτική σχέση με την Ελευθερία ήταν αναπόφευκτη; Ήταν αυτός που έβλεπε αυτό που ήθελε να δει στην συμπεριφορά της; Η εγώ, χαμένος σε ένα ρομαντικό όνειρο, ερμήνευα τα πράγματα όπως ήθελα; Αποτύχαμε και οι δυο. Η Ελευθερία αρνήθηκε τον έρωτα μου αλλά πρόλαβε να παίξει με ορισμένες από τις καλύτερες πλευρές του εαυτού μου. Δεν έχουμε και μεγάλη διαφορά από τα άτομα και τα μόρια που συγκρούονται σε ένα συνεχή ανελέητο πόλεμο. Αυτό σημαίνει ύπαρξη. Εντροπία για τη φύση ίσον απόλυτη ισορροπία. Απόλυτη ισορροπία ίσον θάνατος. Όταν δεν υπάρχει πουθενά θερμότητα, το σύμπαν οδηγείται στο οριστικό του τέλος. Πλησίασα τον πλήρη θερμικό θάνατο της ψυχής μου τον τελευταίο καιρό. Η συνήθεια μου να αποθηκεύω σε λέξεις τα συναισθήματα μου για ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις απέβη μοιραία. Για πολύ καιρό με βοηθούσε να βλέπω με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά ότι αισθανόμουν. Διασκέδαζα βλέποντας τις ολοένα μεταβαλλόμενες διαθέσεις μου για οτιδήποτε. Ευχάριστο η δυσάρεστο. Δεν πέρασε πολύς χρόνος από τη στιγμή που η ιλαρότητα που μου προκαλούσαν τα εσωτερικά μου δρώμενα, με οδήγησε στο σημείο μηδέν. Στο κατώφλι της αποπροσωποποίησης. Το κομμάτι του εγώ μου που αστυνομεύει τα υπόλοιπα, αντέδρασε αποφασιστικά. Έπρεπε να χτίσω μέσα μου κάτι ακέραιο. Έναν σταθερό και αμετάβλητο εαυτό. Έχτισα τον νέο μου εαυτό με τα καλύτερα υλικά της σκέψης και της φαντασίας μου. Είναι ολόιδιος με μένα αλλά ζει σε ένα μικρό κουτάκι. Αυτό το μικρό κουτάκι είναι γεμάτο με φακέλους. Οι φάκελοι είναι γεμάτοι με καρτέλες κάθε σχήματος και είδους. Ο νέος μου εαυτός δεν κοιμάται ποτέ. Όλη την ημέρα τοποθετεί και ταξινομεί φακέλους και καρτέλες. Είναι ενιαίος και αυτάρκης. Είναι ο ΚΑΤΑΧΩΡΗΤΗΣ. Καταγράφει ότι μου συμβαίνει χωρίς να το αξιολογεί. Με κανέναν τρόπο. Είναι ότι υγιέστερο κυκλοφορεί μέσα μου. Η «ζωντανή» απόδειξη της πανάκειας που ονομάζεται εργασιοθεραπεία. Οι φάκελοι και οι καρτέλες στο μικρό κουτάκι πολλαπλασιάζονται και συνδέονται συνεχώς. Λόγω ενός διαρκούς θαύματος το κουτάκι χωράει ανά πάσα στιγμή τα πάντα. Όλη μου η ζωή έγινε θέμα απλής ταξινόμησης από τότε που δημιούργησα τον νέο μου εαυτό. Οι γόρδιοι ψυχικοί δεσμοί κόπηκαν για πάντα. Όμως κάποια στιγμή κατάλαβα. Ακόμα και στο ωραιότερο δημιούργημα μου με είχε προλάβει κάποιος άλλος. Μάντεψε ποιος. Δεν ξέρω γιατί το κάνει. Ας ξεμπλέξει αυτός με όλη αυτή την γραφειοκρατία. Εγώ ήμουν πιόνι του. Από την αρχή.

ΑΠΟΡΙΑ

Το στέκι μας δε ήταν το ίδιο. Ο καφές πίκριζε επικίνδυνα πλέον. Πράσινο βλέπαμε μόνο στα φανάρια. Η συνήθεια όμως συντηρούσε την ρυτιδιασμένη απο τον χρόνο παρέα. Λίγο πριν την διάλυση είχαμε μείνει δυο όλοι και όλοι. Ενας τρίτος εμφανιζόταν σποραδικά. Είχε μισοχάσει τα λογικά του. Μαζί μας είχε γεράσει και ο ιδιοκτήτης του καφενείου. Δεν μπορούσε να κρύψει ενα ειρωνικό μειδίαμα όταν έβλεπε τον μισότρελο φίλο μας. Το λέγαμε τρέλα. Άλλα δεν ξέραμε τι ήταν. Αυτά τα ξέρουν οι ψυχίατροι. Οι ιατροί της ψυχής δηλαδή. Απο τότε που έμπλεξε για τα καλά με αυτούς η κατάσταση επιδεινώθηκε. Αν υπήρχαν πραγματικοί γιατροί της ψυχής κάθε άνθρωπος θα ήταν διαφορετικός. Η τελευταία φορά που συναντηθήκαμε και οι τρεις ήταν η πιο μελαγχολική.Ενα σύννεφο θλίψης σκέπασε τα πάντα. Τα χαχανητά των κοριτσιών δίπλα μας ακουγόντουσαν σαν γκρίνια απατημένων δαιμόνων. Πόσο θλιβερό ήταν να ακούς ενα πρώην σπινθηροβόλο πνεύμα να περιγράφει πως έπαιζε σκάκι με τον εαυτό του όλη την νύχτα. Δεν έκλεισε μάτι. Πόσο μπορεί να κρατήσει μια ψευδαίσθηση; Όταν κάτι μέσα στο μυαλό καταπίνει το λογικό..Σύντομα χαθήκαμε για πάντα. Με ενα μετέωρο ερώτημα γραμμένο στο δρεπάνι του προσωπικού μας χάρου: Είναι όντως καλύτερη η συλλογική τρέλα απο την ατομική;

"ΕΓΩ"

Ξύπνησε λίγο πριν το μεσημέρι. Σύσσωμος ο οργανισμός του απαίτησε καφείνη και νικοτίνη. Τελικά ποιός ήταν το κερασάκι στην τούρτα που ονομάζεται εαυτός; Ενα μικρό κόπρανο που ονομάζεται ''εγω''; Αιτία τόσων παρανοήσεων και δυστυχίας! Είδε άλλα δυο γνώριμα ''εγω'' μετά απο λίγη ώρα. Του ήταν ουσιαστικά άγνωστα. Όπως και τόσα άλλα δισεκατομύρια απο δαύτα. Πρώτο απο όλα το δικό του. Ίσως αυτό να είναι το πιο ειρωνικό παιχνίδι που παίζει ο εαυτός του. Ενα κομμάτι του ψάχνει να βρεί κάτι αληθινό μέσα του. Πιστεύοντας φυσικά ότι υπάρχει κάτι τέτοιο . Μπορούμε να πιστεύουμε οτιδήποτε μας βολεύει. Εξάλλου όλα φαίνονται καλύτερα μετά απο μια δύσκολη αφόδευση...