ΑΠΟΡΙΑ

Το στέκι μας δε ήταν το ίδιο. Ο καφές πίκριζε επικίνδυνα πλέον. Πράσινο βλέπαμε μόνο στα φανάρια. Η συνήθεια όμως συντηρούσε την ρυτιδιασμένη απο τον χρόνο παρέα. Λίγο πριν την διάλυση είχαμε μείνει δυο όλοι και όλοι. Ενας τρίτος εμφανιζόταν σποραδικά. Είχε μισοχάσει τα λογικά του. Μαζί μας είχε γεράσει και ο ιδιοκτήτης του καφενείου. Δεν μπορούσε να κρύψει ενα ειρωνικό μειδίαμα όταν έβλεπε τον μισότρελο φίλο μας. Το λέγαμε τρέλα. Άλλα δεν ξέραμε τι ήταν. Αυτά τα ξέρουν οι ψυχίατροι. Οι ιατροί της ψυχής δηλαδή. Απο τότε που έμπλεξε για τα καλά με αυτούς η κατάσταση επιδεινώθηκε. Αν υπήρχαν πραγματικοί γιατροί της ψυχής κάθε άνθρωπος θα ήταν διαφορετικός. Η τελευταία φορά που συναντηθήκαμε και οι τρεις ήταν η πιο μελαγχολική.Ενα σύννεφο θλίψης σκέπασε τα πάντα. Τα χαχανητά των κοριτσιών δίπλα μας ακουγόντουσαν σαν γκρίνια απατημένων δαιμόνων. Πόσο θλιβερό ήταν να ακούς ενα πρώην σπινθηροβόλο πνεύμα να περιγράφει πως έπαιζε σκάκι με τον εαυτό του όλη την νύχτα. Δεν έκλεισε μάτι. Πόσο μπορεί να κρατήσει μια ψευδαίσθηση; Όταν κάτι μέσα στο μυαλό καταπίνει το λογικό..Σύντομα χαθήκαμε για πάντα. Με ενα μετέωρο ερώτημα γραμμένο στο δρεπάνι του προσωπικού μας χάρου: Είναι όντως καλύτερη η συλλογική τρέλα απο την ατομική;