Κάτι φωνάζει στις λέξεις. Χωρίς λέξεις.
Αυτές τρέχουν τρομαγμένες να οργανωθούν.
Νοηματοδοτούν το καθετί για να δώσουν νόημα
στην ύπαρξη τους.
Σα να γεννιέμαι κάθε στιγμή απο αυτή τη πηχτή
θάλασσα.
Ωσπου να ξεβραστώ στα ανοιχτά της.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Γεια σου αένναε...
ήρθα για ν' ανταποδώσω τη βίζιτα. Σε ευχαριστώ που κόπιασες στο μπαλκονάκι μου. Χαρά μου να σε ξαναδώ...
Φιλάκια πολλά, θαλασσοβρεγμένα
(λίγο πριν ήμουν μέσα στη θάλασσα... αχ... τέλεια!)
Χάρηκα που είδα στους συνδέσμους σου τα άπαντα του Καβάφη... Πάει να πει τον αγαπάς. Και γω...
Άλλο ένα καταπληκτικό postμ ευχαριστούμε.
Γρηγόρη το επόμενο ποίημα πότε θα το έχουμε;
Δημοσίευση σχολίου